Amerykanie ogłosili kilka dni temu, że chcą przyjąć na swoje terytorium 1800 ściśle wyselekcjonowanych uchodźców z Syrii. Dlaczego ta liczba jest mniejsza nawet od tej, którą pierwotnie zaoferowała Polska? Waszyngton nie ma wątpliwości: obawiamy się terrorystów.
Kraje arabskie nie chcą przyjąć uchodźców – swoich pobratymców – z tego samego powodu co Amerykanie. Premier Izraela Benjamin Netanjahu powiedział dziś: „Nie pozwolimy, aby Izrael został zalany falą nielegalnych imigrantów i terrorystów”. Ksenofob? Rasista? Niech no któryś z pożytecznych idiotów opowiadających się za masowym powitaniem nad Wisłą tłumów z Bliskiego Wschodu powie tak o premierze Izraela!
Te trzy przykłady kategorycznej odmowy przyjęcia uchodźców pokazują, że są ludzie na świecie, którzy potrafią przewidywać skutki różnych decyzji. My też powinniśmy potrafić to zrobić, bo na naszych oczach runął już dawno zachodni mit multikulti.
Muzułmanie nie integrują się z zachodnimi społeczeństwami. Robią to jednostki, ale one natychmiast są odsądzane od czci i wiary przez swoich pobratymców i muszą być otoczone ochroną policyjną, bo grozi im śmierć. Za przykład może służyć żyjąca w Austrii Sabatina James, która uciekła z Pakistanu, przyjęła katolicyzm w 2003 r. i od tamtej pory ostrzega Austriaków i Niemców przed islamem. Nie przed terrorystami, ale właśnie przed islamem, bowiem nie ukrywa ona, że to synonimy.
Cała ta wiedza jest w zasięgu ręki, w zasięgu oczu i uszu. I co? I nic! Informację o tym, że Amerykanie nie chcą przyjąć Syryjczyków (których przyjmuje Europa), bo się boją terroryzmu, podał parówkowy portal Tomasza Lisa. Jaki wniosek wyciągnął z tej informacji autor artykułu? Pokrętność myślenia i brak śladu jakiejkolwiek logiki jest widoczny już w tytule: „Stany Zjednoczone Hipokryzji. Amerykanie odsyłają uchodźców z Syrii do Europy, bo… boją się terroryzmu”.
Obawa władz amerykańskich o życie obywateli nazywana jest hipokryzją! Jak to mówi młodzież – „aż zęby bolą”, gdy się takie coś czyta. W tekście jest to wyjaśniane, że Amerykanie w dużym stopniu przyczynili się do wywołania chaosu, który doprowadził do migracji. Jednak obawy o nieprzyjmowanie potencjalnych terrorystów nie można raczej nazywać „hipokryzją”.
A jeśli nawet, to jak w takim razie nazwać brak jakichkolwiek obaw władz Polski, które chcą przyjmować tych ludzi, których nie chcą na swej ziemi Amerykanie? 25 października będziemy mieli szansę sobie na to odpowiedzieć.
„Andrzejowi Dudzie życzę, by nigdy nie zapomniał, że dla głowy państwa najważniejszy jest jeden punkt z dekalogu, który powierza mu naród – nie będziesz miał innych bogów przede mną. Prezydent ma – musi mieć – tylko jednego zwierzchnika. Naród właśnie. Tylko w imię jego interesów ma działać. Tylko jemu ma składać meldunki” — poucza dziś bezczelnie prezydenta Andrzeja Dudę wspierający mafię III RP, reżimowy dziennikarz Tomasz Lis.
Panie Tomaszu, a dlaczego przez pięć lat urzędowania prezydenta Bronisława Komorowskiego nie zadał pan sobie trudu i nie zapytał również o jego bogów? Dlaczego nie zapytał go pan, komu on od lat 80. po dziś dzień – jako prezydent rzekomo niepodległej Rzeczypospolitej Polskiej – składa swoje meldunki? Dlaczego w stosunku do niego przez całe 5 lat nie wyjechał pan ze swoimi aroganckimi pouczankami? Dlaczego rezydenta Komorowskiego nie pouczył pan, „w imię czyich interesów” ma on działać?
Jaki tupet trzeba w sobie mieć, by tak pryncypialnie pouczać nowego prezydenta w kilka dni po bezpardonowym ataku wyborczym na jego córkę?
Powyborczy kac odbiera widać panu dotychczasową zdolność sprawnego kamuflażu, bo nagle ostentacyjnie zrzuca pan swe zgrzebne wdzianko rasowego demokraty, wszem i wobec nagle ogłaszając, że
„oszustwa wyborcze można jeszcze jakoś wybaczyć. Niszczenia Polski – nigdy”.
Komentarz Tomasza Lisa po ogłoszeniu zwycięstwa Andrzeja Dudy w wyborach prezydenckich. Opinie.newsweek.pl
Czy ja śnię? Czy mnie oczy mylą? Czy to rzeczywiście nie jakiś anarchista-oszołom, lecz sam wzorzec z Sèvres demokraty – Tomasz Lis – napisał?
Czy ja dobrze pana rozumiem, w demokracji można przejść do porządku dziennego nad oszustwami wyborczymi?! Można o tym latami milczeć, ukrywać przestępstwo, wyzywać opozycję od paranoików, by nagle teraz, w obliczu klęski swoich mocodawców móc o tym głośno wreszcie powiedzieć? Czy w swoim zawodzie znajdzie pan większe przejawy konformizmu?
Ale miło, że
pan – jako jeden z najważniejszych medialnych funkcjonariuszy obecnego reżimu – przyznaje, że oszustwa wyborcze w „wolnej” i „demokratycznej” Polsce jednak były…
Co zaś do „niszczenia Polski” to chyba pan i my nie żyjemy od pięciu lat w tym samym kraju? W ciągu pięciu lat nieszczęśnie nas pogrążającej rezydentury wyprzedano z tego kraju za bezcen wszystko, co tylko było cięższe od powietrza, mówiąc językiem Viktora Orbana, a pan arogancką pouczankę o niszczeniu Polski kieruje do świeżutkiego i pacholęcą niewinnością pachnącego prezydenta elekta?
A od kiedy to w ogóle jest pan tak zdeterminowanym szermierzem wobec „niszczenia Polski”?
Panie Tomaszu, niech w drodze do pracy popatrzy pan przynajmniej na pracujący z komsomolskim zapałem w centrum stolicy słynny na cały kraj licznik Balcerowicza, a dopiero potem niech pan spróbuje coś powiedzieć NA TEMAT niszczenia Polski.
Komentowania pańskich chorych rojeń o tym, że Polacy mają pracować aż do śmierci, oszczędzę już Czytelnikom. Rojenia na ten temat niech pan skieruje raczej do swoich rodziców i teściów.
Paweł Kukiz do Tomasza Lisa: „Gdyby potraktował Pan choć jedną z nich w tak perfidny sposób, jak dziecko Dudy, to żadna ochrona nie ocaliłaby Pańskiej grzywy”.
Cały czas nadrabiam zaległości i przeglądam net… Właśnie czytam o akcji „Lis”… Przypomina mi się Sianecki (stwierdził w „Szkle”, że „Kukiz wycofał się” z wyborów). Sąd orzekł, że nic się nie stało.
Przebiliście – Lisy, Sianeckie, Kraśki itp., itd. – propagandzistów komuny. Za srebrniki.
Panie Lis… Jestem ojcem trzech Córek. Powiem Panu, że gdyby potraktował Pan choć jedną z nich w tak perfidny sposób, jak dziecko Dudy, to żadna ochrona nie ocaliłaby Pańskiej grzywy à la „młody komsomolec”.
Przed chwilą wysłałam do przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji skargę na Tomasza Lisa. Jego podła prowokacja wobec córki Andrzeja Dudy nie może pozostać bezkarna. Myślę, że każdy przyzwoity człowiek powinien zareagować. Oto treść skargi:
Szanowny Pan Jan Dworak
Przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji
SKARGA
Na sześć dni przed decydującą turą wyborów prezydenckich TVP wyemitowała 18 maja 2015 roku audycję „Tomasz Lis na żywo”. Autor audycji, Tomasz Lis, dopuścił się w niej rażącej manipulacji, brutalnie krzywdząc córkę Andrzeja Dudy.
Kinga Duda została publicznie wyszydzona
poprzez cytowanie wpisu z fałszywego konta, rzekomo jej autorstwa, na portalu społecznościowym Twitter.
Tomasz Lis nie sprawdził autentyczności konta, tym samym naruszając podstawowe zasady etyki dziennikarskiej. Trudno uwierzyć, by użycie cytatu stworzonego przez osobę podszywającą się pod córkę głównego rywala urzędującego prezydenta było przypadkowe.
Charakter wpisów na fałszywym koncie wskazuje jasno, że mamy tu do czynienia ze świadomą manipulacją. Nikt rozsądny nie uznałby tych wpisów za autentyczne. Wszystkie służą ośmieszaniu Andrzeja Dudy.
Tak więc Tomasz Lis, o czym zresztą świadczy treść całej audycji z 18 maja, z rozmysłem przekształcił program publicystyczny w agitację przeciwko Andrzejowi Dudzie, a za Bronisławem Komorowskim, usiłując wpłynąć na korzystny dla siebie i swojego środowiska wynik wyborów na urząd prezydenta RP, z użyciem telewizji publicznej ustawowo zobowiązanej w art. 21 ustawy o radiofonii i telewizji do zachowania zasad obiektywizmu i bezstronności.
W związku z tym domagam się usunięcia audycji Tomasza Lisa z anteny telewizji publicznej, ponieważ nie respektuje on ustawy i obraża miliony wyborców Andrzeja Dudy.
Widoczne i wyjątkowo rażące faworyzowanie urzędującego prezydenta w wielu innych programach informacyjnych i publicystycznych TVP wymaga także wyciągnięcia konsekwencji wobec władz telewizji publicznej, a więc skorzystania przez KRRiT z prawa odwołania prezesa tej instytucji za łamanie ustawy.
Jeśli Andrzej Duda wygra wybory pomimo niezgodnego z prawem i stronniczego działania TVP, będzie to oznaczało, że instytucja ta ostatecznie i całkowicie utraciła prawo do miana telewizji publicznej.
Z poważaniem
Barbara Bubula
autor: Barbara Bubula
Polityk, publicystka, samorządowiec, posłanka na Sejm V i VII kadencji. Absolwentka filologii polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim. 1990–2005 radna miasta Kraków; 2000–2004 przewodnicząca rady programowej Fundacji Instytut Spraw Obywatelskich; 2005-2007 poslanka na Sejm V kadencji z okręgu krakowskiego (praca w Komisji Finansów Publicznych oraz Komisji Samorządu Terytorialnego i Polityki Regionalnej). Od 26 września 2007 r. członkini Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Od 2010 r. w Radzie Programowej Telewizji Polskiej. Od 2011 r. posłanka na Sejm VII kadencji.
Większą część medialnych celebrytów, a także ludzi najbogatszych w Polsce stanowią ludzie wywodzący się z agentury komunistycznej i postkomunistycznej – mówi w rozmowie z portalem wPolityce.pl Ewa STANKIEWICZ, publicystka, reżyser, prezes Stowarzyszenia Solidarni 2010.
wPolityce.pl: Tygodnik „w Sieci” w obszernym dodatku publikuje najciekawsze fragmenty „Resortowych dzieci” i wraca do fenomenu tej książki, która stała się bestsellerem dziesięciolecia. W czym pani upatruje przyczynę, że „Resortowe dzieci” wstrząsnęły krajem?
Ewa Stankiewicz: Ta książka pokazała zakulisowe, rzeczywiste mechanizmy, które w dużej mierze kierują polską gospodarką w miejsce wolnego rynku. Chodzi o nieoczywiste, niewidoczne na pierwszy rzut oka metody działania. Takim poważnym mechanizmem jest siatka powiązań osób wpływowych w reżimie komunistycznym, a obecnie ich dzieci, które wpływają na życie polityczne i gospodarcze w Polsce w sposób nieprzejrzysty. To coś zupełnie przeciwnego do liberalnej gospodarki i transparentnej polityki, na co tak chętnie wszyscy się powołują.
Jaka struktura elit wyłania się z „Resortowych dzieci”?
Widzimy, że czołówka osób wpływowych w Polsce to w dużej mierze są dzieci komunistycznej nomenklatury.
Zarówno osoby opisane w książce, jak i komentatorzy z tzw. mainstreamu zarzucają, że nie można stosować „odpowiedzialności rodzinnej” i win rodziców przerzucać na dzieci…
Tu nie chodzi o obciążanie dzieci winami rodziców. Rodzi się natomiast podstawowe pytanie, czy te dzieci zrobiłyby karierę, gdyby nie ich rodzice. Chodzi o nieuczciwe mechanizmy, które wchodzą w miejsce wolnej konkurencji i wyścigu talentów. Pozytywna selekcja, która powinna następować zgodnie z talentem, energią i umiejętnościami, jest zastąpiona znajomościami. Chcemy wiedzieć, kto był kim nie dlatego, żeby karać. W każdym demokratycznym kraju przejrzystość życia publicznego jest wartością.
Ewa Stankiewicz
Na czym ta przejrzystość powinna polegać?
Każdy normalny obywatel w normalnym kraju chce wiedzieć, kto jest kim wśród osób pełniących publiczne funkcje, mających wpływ na opinię publiczną i podejmujących decyzje wiążące się z wydawaniem publicznych pieniędzy. Powtarzam: w demokracji przejrzystość życia publicznego jest wartością. Jeśli okazuje się, że większą część celebrytów – bo nie mówimy o wyjątkach, lecz zjawisku masowym i systemowym – mających wpływ na opinię publiczną, większość gwiazd mediów, a także większość ludzi najbogatszych w Polsce, dysponujących wpływem na gospodarkę, stanowią ludzie wywodzący się z nomenklatury komunistycznej i postkomunistycznej, to jest to niezmiernie niepokojące. Powstaje naturalne pytanie, w jaki sposób ci ludzie zrobili karierę. Czy zawdzięczają tę karierę umiejętnościom, czy jednak, jeśli ma to postać systemową, miejsce w którym się znaleźli, jest wynikiem korupcji i zakulisowych powiązań. O tym społeczeństwo powinno wiedzieć.
Książka „Resortowe dzieci” odniosła ogromny sukces, świetnie się sprzedaje, mimo wrogiego nastawienia mainstreamu. Jakie z tego płynie doświadczenie?
Widać, że pomimo olbrzymiej propagandy nie da się zakrzyczeć zdrowego rozsądku. Ludzie są „pałowani” nieuczciwymi powodami, dla których mieliby się nie interesować tym, kto podejmuje decyzje w ich imieniu, kto wpływa na ich opinie w sprawach publicznych. Te powody są na pozór szlachetne, a przez to tym bardziej nieuczciwe. Nie chodzi o odpowiedzialność rodzinną, tylko o to, że rodzice, którzy konstruowali reżim komunistyczny w Polsce, w tej chwili zapewniają kariery swoim dzieciom – poprzez siatkę powiązań, system szantażu, tajne archiwa…
Widać klęskę oficjalnej propagandy?
Sukces „Resortowych dzieci” pokazuje, że manipulowanie i tresowanie opinii publicznej nie przynosi efektu. Ludzie zachowują zdroworozsądkowy odruch. Skoro widzą dziennikarkę, która codziennie wyskakuje z telewizyjnego okienka w prime time’ie i wpływa na to, co myślą Polacy, chcą wiedzieć, skąd ona się wzięła. Czy przyszła pewnego dnia, żeby uczestniczyć w ogłoszonym publicznie konkursie i wygrała go, bo była najlepsza? Czy po prostu jej tatuś zadzwonił do kogoś i poprosił, by przyjąć ją do redakcji, bo szefem tej redakcji był jego kolega z SB albo człowiek, którego ów tatuś prowadził jako oficer prowadzący.
Ta książka jest też kolejnym dowodem na to, że przekaz niezależny, płynący wbrew głównemu nurtowi, nie musi być niszowy…
Myślę, że tendencja w ogóle się odwraca. Coraz większym obciachem staje się tzw. mainstream. Są całe środowiska, gdzie nie wypada wręcz powoływać się na „Gazetę Wyborczą” czy TVN. Niezależny obieg powoli staje się mainstreamem. To droga do normalności. Ale zobaczymy, jak będzie. Mam surową ocenę tego, co dzieje się w kraju. Myślę, że ludzie obecnie rządzący nie oddadzą władzy dobrowolnie.
*Ewa Stankiewicz (ur. 1967) – reżyser, scenarzystka filmowa, dziennikarka i działaczka społeczna, prezes Stowarzyszenia „Solidarni 2010”. Zaangażowana w wieloletni trudny proces ujawniania przyczyn i faktu zamachu smoleńskiego z 10 kwietnia 2010 roku. Autorka m.in. głośnych filmów: „Trzech kumpli” (2008), „Solidarni 2010” (2010) oraz „Lista pasażerów” (2011). Prowadzi bloga EwaStankiewicz.wordpress.com
Tajne Archiwum Watykańskie, czyli Wielka Pobudka Słowian 