Wawel – zakłamany
Przez Lud niepoznany
Odwiedzany tłumnie
W Niebo pnie się dumnie
Po dziedzińcu chodzą cienie
A po kryptach mumie nieme
Im w usta zatknięto szmaty
Nałożono złote szaty
Złoto skrzy się, kipi, leje
Krzywy obraz w twarz się śmieje
Na darmo kryjeta prawdy
Prawda na Jaw wyńdzie zawdy
Wykrzyczą święte kamienie prawd tony
Poniosą je w kraje te pogańskie dzwony
Któreście z krowich dzwonków odlali
Byście chwalili cudze z oddali
Lecz własne dziady przewrócone w grobie
Wstaną i poniosą kagana ku Tobie
Opoki pod zamkiem kamień niewzruszony
prastarej Wiary, nie będzie skruszony
I wlije Moc Pani w Niebieskie obłoki
I poniosą wiatry od Gór do Zatoki
I popłyną z wody od lata do lata
Głosy Światła Świata
A kiej się stanie, że się Wiara wróci
Ciężki kosz opadnie i wszytko obróci
Polęchja na trony z powrotem zasiędzie
I po tysiąclecia już królować będzie
Wawel zapłakany
Odziany w łachmany
Pnie się w Niebo dumnie
Deszcz chłoszcze po trumnie
W Wiślech onż odbity
wznosi się nad Szczyty
