Sam fakt nagrania tak masowego świadczy o stanie państwa – Prof. Zdzisław Krasnodębski

„Sam fakt nagrania tak masowego świadczy o stanie państwa. Ono nie potrafiło zapewnić minimalnej ochrony prezydentowi, który zginął w Smoleńsku, to niby czemu miało zapewnić ochronę innym, którzy czuli się podczas tych rozmów zapewne bezpieczni. Jeśli mieli to zrobić Rosjanie – co jest sugerowane przez obrońców nagranych osobników – to świadczy jeszcze gorzej o bezpieczeństwie naszego państwa” – mówi prof. Zdzisław Krasnodębski, socjolog i eurodeputowany PiS.

Prof. Zdzisław Krasnodębski wylicza w czterech punktach najważniejsze elementy afery taśmowej ujawnionej przez tygodnik „Wprost”:

Po pierwsze – język i mentalność

To nie jest tylko czysta estetyka, która charakteryzuje to środowisko, które widać, że jest bardzo skonsolidowane. Środowisko od biznesu, służb, do polityki. Posługuje się niezwykle wulgarnym kodem językowym, którym ze sobą rozmawiają osoby nagrane. Jest to pewien materiał socjologiczny, choć nie zaskakujący. To może być szokujące dla wyborców Platformy Obywatelskiej sądzących, że rządzą nami intelektualiści, eleganccy i mądrzy ludzie, podczas gdy rządzą nami ludzie na poziomie knajackim.

Po drugie – o czym mówią

Wszystko, co mówią te osoby, ma na celu utwierdzenie ich władzy i nie dopuszczeniu do niej partii opozycyjnej. Żyjemy jakby w stanie takiej zawieszonej demokracji. Odwołuje się do tego część komentarzy usprawiedliwiających tych polityków. Ponieważ utożsamiono interes PO z interesem państwa. Powiedziano, że należy zrobić wszystko, aby zmiana władzy w Polsce nie nastąpiła nawet w wyniku demokratycznych wyborów. Istnieje więc zasada, aby demokratyczne zasady omijać i o tym mówi rozmowa Sienkiewicza z Belką czy zaangażowanie Orlenu. Tak firmy angażują się w powstrzymywanie tego systemu. W tych rozmowach są też wzajemne i dosyć trzeźwe oceny swojego środowiska przez polityków PO. To pokazuje dosyć realistyczną ocenę zarówno państwa, społeczeństwa, gospodarki i polityki zagranicznej, i może być szokujące dla tych, którzy w taką fasadę zbudowaną przez polityków PO i media wierzyli czy wierzą.

Po trzecie – kto nagrał

Na wyjaśnieniu tego, kto i dlaczego nagrał te rozmowy, skupiają się media głównego nurtu. Nawet jeśli to było zrobione przez osobę o niezbyt czystych zamiarach, nie odbiera to wagi poznawczej tych taśm. Sam fakt nagrania tak masowego świadczy o stanie państwa. Ono nie potrafiło zapewnić minimalnej ochrony prezydentowi, który zginął w Smoleńsku, to niby czemu miało zapewnić ochronę innym, którzy czuli się podczas tych rozmów zapewne bezpieczni. Służby polskie nie działają w sposób prawidłowy. Jeśli mieli to zrobić Rosjanie – co jest sugerowane przez obrońców nagranych osobników – to świadczy jeszcze gorzej o bezpieczeństwie naszego państwa.

Po czwarte – najazd na redakcję „Wprost”

W obliczu zagrożenia, następuje utrata przez władzę instynktu samozachowawczego. Wtargnięcie do redakcji w świetle kamer jest kompromitujące w skali światowej. Słuchając do tego nagranych rozmów, stwierdziłem, że gdyby rządzili nami ludzie spod budki z piwem, to chociaż nie byłoby rozbieżności między ich słownictwem a zachowaniem.

Prof. Zdzisław Krasnodębski

Niezalezna.pl

—

Afery Tuska:

https://tajnearchiwumwatykanskie.wordpress.com/category/afery-tuska/

 

Reklama

Odwracanie kota ogonem. Czyli o tym, jak dozgonni klakierzy upadającego Tuskowego rządu nierządu rozpaczliwie próbują przekierować uwagę gawiedzi z CO na KTO

Na początek zagadka. Kto to powiedział? „Jestem poruszony zawartością tych taśm. Dziękuję dziennikarzom, za wspieranie demokracji poprzez ujawnienie kompromitującego przypadku skandalicznej korupcji politycznej (…). Miliony Polaków mogły poznać dzięki tym nagraniom kulisy kuchni politycznej kompromitującej obecny rząd”…

Porównując obecny rząd do pokojówki mogę obrazić ludzi wykonujących ten uczciwy zawód. Używam jednak tego porównania, by wyjaśnić, jak absurdalna jest próba przekierowania uwagi ws. afery taśmowej z tematu CO na KTO. Rozumiem ławę oskarżonych z PO, którzy niczym pokojówka złapana na kradzieży, próbują skierować naszą uwagę na pytanie „kto nagrał” jej kradzież. Nie akceptuję jednak, gdy tę linię obrony powielają media.

Rolą mediów jest w uczciwy sposób wyjaśnić opinii publicznej, co jest w treści rozmów ważne i dlaczego, a nie rozpylanie mgły informacyjnej i przekierowanie sprawy na poboczne tory. Cokolwiek sądzimy o Sylwestrze Latkowskim czy „Wprost”, to największa kompromitacja w tej sprawie – to zarówno: totalny brak bezpieczeństwa państwa oraz kompromitująca treść zawieranych dealów i polityczna korupcja, jaka została ukazana w tych nagraniach.

Ok, weźmy pod uwagę opcję: Nagrywający od lat postawił sobie za cel skompromitowanie najważniejszych ministrów, szefów spółek skarbu państwa i prezesa NBP. Czy byłby to w stanie zrobić, gdyby na nagraniach było tylko parę przekleństw, ale tak naprawdę obywatele zobaczyliby że bohaterowie taśm realizują polski interes i stawiają go wyżej niż własne korzyści? Oczywiście, że nie. Wtedy co najwyżej rządzący mogliby producentowi taśm podziękować, że pokazał ich wspaniałe oblicze mężów stanu zatroskanych o Polskę. Stało się odwrotnie. Czy z winy nagrywającego, kimkolwiek on jest? Czy z winy „Wprost”, który taśmy opublikował, niezależnie od intencji i motywacji? Nie. Niejako „właścicielami” tej kompromitacji – są jej bohaterowie. Postaram się problem taśm opisać w sześciu punktach

1. Dodruk pieniędzy, by PO utrzymała się u władzy nie jest moralnie mniej obciążającym czynem, gdy pozostaje tajny. Wręcz przeciwnie, jest tym bardziej kompromitujące takie partyjne działanie, gdy jest przeprowadzane za plecami, przy jednoczesnym zapewnianiu publicznie przez rządzących, że im chodzi o coś więcej niż własne stołki, wpływy i zarobki. Czy mówienie publicznie o wspaniałych relacjach z USA, podczas gdy prywatnie minister Sikorski mówi, o tym jak bardzo taki sojusz uważa za zły i woli dobre relacje z Rosją, przestaje być kompromitujące w zależności od tego, kto i dlaczego tę hipokryzję wykazał?

2. Spójrzmy na instytucję świadków koronnych. Najczęściej to są bardzo źli ludzie, mający naprawdę sporo za uszami. Organa ścigania zgadzają się jednak na współpracę z nimi, gdy pozwala to ukarać sprawców poważnych przestępstw, ich kolegów z grup przestępczych. Jest lepszy przykład, jaki dał prof. Ryszard Bugaj. Czy Polska w 1943 r. powinna zignorować informację o zbrodni katyńskiej, tylko dlatego że ujawnili ją Niemcy? Przecież zrobili to dla swoich interesów. Wracając do współczesności: Czy jeśli jako obywatele dostajemy dowód na łamanie konstytucji przez rządzących, używanie państwa przez partię jako własności, folwarku – to mamy ich usprawiedliwiać, tylko dlatego że nagrywający ich nie lubi? Czy mąż, który dostaje do skrzynki pocztowej dowody na zdradę  małżonki, kupi jej tłumaczenia: Pomyśl kochanie, kto chciał nam zaszkodzić, zepsuć nasz związek? Nie. Będzie wściekły na fałsz i zło, jakiego doznał od osoby, której ufał, kochał. Tym bardziej nie będzie skory do słuchania jej wyjaśnień, jeśli będzie to któraś z kolei zdrada. Bo rządzący Polską, zdradzili państwo, zdradzili obywateli. Na rzecz własnej partii i partykularnych interesów. Od lat dokonują zdrady stanu, a demokrację zamienili na demokraturę, której jedynym i podstawowym celem jest utrzymanie się na stołkach i władza dla samej władzy. Niezaspokojeni, ciągle sięgają po więcej i więcej, tracąc przy tym nawet podstawową ostrożność, by oszukiwać i okradać obywateli w dyskretny sposób.

3. Rządzący, zaślepieni dali się nagrać i chcą nas przekonać, że winą ich szaleństwa władzy, wszystkich kompromitujących zdarzeń i ustaleń, jest ten, który to ujawnił. Bo obywatel – w ich przekonaniu – by władzę kochać i jej ufać tym bardziej, im mocniej ona go oszukuje i okrada. Bo obywatel nie jest dla nich suwerenem, któremu władza ma służyć. On ma na nich głosować. Jeśli do tego potrzeba dodrukować pieniędzy, czyli de facto okraść z oszczędności? Żaden problem. Już Marek Belka, jako premier techniczny w lewicowym rządzie zasłynął „podatkiem Belki”, czyli właśnie podatkiem od tego, co Polacy sobie zaoszczędzili. Ma doświadczenie w tej praktyce, dlatego minister Sienkiewicz wiedział do kogo się zwrócić.

4. To też kwestia zaufania i uczciwości. Jeśli postrzegamy hierarchię władza-obywatele jako relację, w której rządzący są od tego, by Polsce i Polakom służyć – nie możemy zgodzić się na dalsze zatrudnianie pokojówki, która kolejny raz nas okradła. Jak możemy jej dalej ufać i powierzać nasz dom? Im dłużej będziemy ją utrzymywać, tym więcej może nam ukraść i tym częściej nas oszukać.

5. Na koniec słówko o jawności. To prawda: ujawnienie nagrań kompromitujących ministrów polskiego rządu jest szkodliwe dla wizerunku Polski na świecie, niezależnie co my o nich sądzimy. Warto jednak zauważyć, że jeszcze gorsza jest perspektywa szantażowania po cichu, w zaciszu gabinetów, czy restauracji takimi nagraniami – co może powodować podejmowanie przez nich bardzo niekorzystnych decyzji dla Polski, korzystnych dla producenta taśm. O taką możliwość pytałem premiera w poniedziałek 16 czerwca, tuż po ujawnieniu pierwszych taśm. Odnosząc się do plotek na temat istnienia nagrań z udziałem sekretarza partii Pawła Grasia, szefa CBA Pawła Wojtunika, wicepremier Elżbiety Bieńkowskiej Tusk stwierdził, cytuję:  „Na razie nie mamy żadnego sygnału, aby te osoby podlegały szantażowi”. Chciałbym wierzyć na słowo, jednak faktem jest, że w kontekście szantażu nawet najstraszniejsza kompromitacja lepiej by była jawna i skończyła karierę danego polityka, niż stała się narzędziem do zmuszania go, by podejmował decyzje złe dla państwa i własnych obywateli.

Co właściwie jest złego w tych nagraniach, w ich treści? Nie przekleństwa, nawet nie prostactwo do którego zdążyliśmy się przyzwyczaić. W końcu to z PO wywodzi się Palikot, a twarzami jest Niesiołowski. Złem tych taśm jest spiskowanie najważniejszych osób w państwie w celu zablokowania demokratycznych procedur. Drukowanie pieniędzy, tylko by w roku wyborczym „władzy raz zdobytej nie oddać nigdy” – to nic więcej niż uznanie, że dla PO demokracja nie istnieje.

6. Ujawnione przez „Wprost” treści rozmów zawierają wiele wątków. Opiszę je skrótowo. Oprócz drukowania pieniędzy na kampanię PO, dotowanie „pod stołem” małych lotnisk, bądź linii lotniczych przez państwo. Kompromitacja budowy terminalu LNG, którego opóźnienie – według jednego z bohaterów – sięga nawet 2017 r. Przewały skarbowe przy kontroli finansów Sławomira Nowaka i jego żony, ustawiania prokuratora generalnego przez ministra Sienkiewicza, czym się szef MSWiA chwali w rozmowie z Belką. W najnowszych dochodzi prorosyjski kurs ministra Sikorskiego nadal realizowany, mimo publicznych deklaracji oraz dotowanie Jerzego Owsiaka „30 bańkami” przy okazji obchodów 4 czerwca.

„Jestem poruszony zawartością tych taśm. Dziękuję dziennikarzom, za wspieranie demokracji poprzez ujawnienie kompromitującego przypadku skandalicznej korupcji politycznej (…) Miliony Polaków mogły poznać dzięki tym nagraniom kulisy kuchni politycznej kompromitującej obecny rząd” – tak mówił… Donald Tusk w 2006 r. po ujawnieniu „taśm Renaty Beger”. Dziś już inaczej śpiewa, bo wie że gra idzie o jego stanowisko, którego po dobroci nie odda.

Samuel Pereira, Niezalezna.pl

—

Aferalna III RP:

https://tajnearchiwumwatykanskie.wordpress.com/category/afery-tuska/

Sitwa, „służby” i przyjaciele…

W restauracji Sowa i Przyjaciele, ulubionym lokalu rosyjskich dyplomatów i polityków Platformy Obywatelskiej, w saloniku VIP-ów najważniejsi urzędnicy państwowi prowadzili poufne rozmowy, które zostały nagrane. Część z nich opublikował tygodnik „Wprost”; wiadomo jednak, że stenogramów i nagrań jest znacznie więcej. Ta sytuacja ma szerszy wymiar: Tusk nigdy nie był tak słaby jak dzisiaj, a to jest z kolei na rękę Bronisławowi Komorowskiemu, który walczy o przejęcie wpływów w Platformie.

– Nie jest ważne, kto nagrał, bo przy dzisiejszej technice może to zrobić praktycznie każdy. Prawidłowe pytanie brzmi, w jakim celu to zrobiono i dlaczego prokuratura nie wszczyna postępowania, które objęłoby wszystkich członków rządu – mówi gen. Zbigniew Nowek, były szef Urzędu Ochrony Państwa, następnie Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i wiceszef Biura Bezpieczeństwa Narodowego za czasów prezydentury prof. Lecha Kaczyńskiego.

Gen. Nowek uważa, iż nie można wykluczyć żadnej hipotezy, łącznie z tą, że jeden z ministrów może być szantażowany. – Jeżeli są informacje, że jest więcej nagrań niż te, które opublikowano, należy sprawdzić, czy którykolwiek z członków Rady Ministrów zrobił coś, co mogłoby zostać wykorzystane przez szantażystów. W tej chwili tak bowiem można odczytać ten sygnał: przekazaliśmy dziennikarzom część nagrań, ale jest ich więcej i możemy z nich zrobić użytek. Niewykluczona jest także hipoteza walki o wpływy np. w polityce – komentuje gen. Nowek.

Jego zdaniem zawiodły służby kontrwywiadowcze. – Jeżeli zamontowano w restauracji podsłuch, to bez problemu można było tam też umieścić ładunek wybuchowy. Po tragedii smoleńskiej rządzący przekonywali nas, że służby specjalne działają prawidłowo, że zdały egzamin. Teraz widać, jak naprawdę działają – mówi były szef ABW.

Nagrania zostały zrobione w restauracji położonej na warszawskim Mokotowie, blisko najważniejszych urzędów w państwie oraz ambasady rosyjskiej. Rosyjskich dyplomatów nasi rozmówcy widzieli tu wielokrotnie. Ze strony internetowej właściciela lokalu Roberta Sowy (znanego m.in. z występów w telewizji TVN i Radiu Zet) możemy się dowiedzieć o organizowanych przez niego prestiżowych eventach – m.in. galach i bankietach.

W ostatnich trzech latach przygotował on m.in. catering dla Lotto w Pałacu w Wilanowie, catering dla gości loży biznesowych oraz sekcji Gold i Silver Stadionu Legii podczas meczu Polska–Francja – bankiet dla Legii Warszawa,  Bal Przymierza Rodzin z udziałem prezydenta Bronisława Komorowskiego i prezydent Warszawy Hanny Gronkiewicz-Waltz, Dni Polskie w Brukseli i 80-lecie banku PKO BP SA.

Stenogramy, które się nie ukazały

Poza opublikowanymi nagraniami są także zapisy innych rozmów, m.in. szefa CBA Pawła Wojtunika z wicepremier i minister infrastruktury Elżbietą Bieńkowską oraz szefa NIK Krzysztofa Kwiatkowskiego z biznesmenem Janem Kulczykiem, który niedawno kupił akcje państwowej firmy Ciech [firma znana z produkcji współczesnego Cyklonu B czyli śmiercionośnych, ludobójczych substancji, które są codziennie rozpylane nad naszymi głowami (tzw. chemtrails) – przyp. taw].

Rozmowy te także zostały nagrane w restauracji Sowa i Przyjaciele; podobnie jak w poprzednich przypadkach, wykonano również fotografie. Na zdjęciach widać postacie wchodzące do lokalu – nie są to stop-klatki z zainstalowanych w pobliżu kamer, lecz zdjęcia wykonane aparatem fotograficznym. To oznacza, że osoby, które je robiły, wiedziały doskonale o terminie spotkania oraz o tym, kto jest umówiony. Do zwyczajów ludzi z rządu Donalda Tuska należy prowadzenie ważnych, poufnych rozmów przy drogim obiedzie, zwykle za kilka tysięcy złotych.

Według nieoficjalnych informacji, rozmowa, która miała miejsce pomiędzy Pawłem Wojtunikiem a Elżbietą Bieńkowską, dotyczyła kar unijnych, które nam grożą m.in. za infoaferę, którą szef CBA nazwał „największą aferą w historii”. W lutym tego roku okazało się, że Unia Europejska zablokowała Polsce wypłatę 488 mln euro na realizację projektów informatycznych. Wstrzymanie refundacji dotyczyło wydatków programu „Innowacyjna gospodarka”. Sytuacja nie zmieni się do momentu uzyskania przez Unię całkowitej pewności, że polskie władze podjęły kroki niezbędne do identyfikacji i wycofania faktur zagrożonych oszustwami. „Infoafera może zniweczyć plany Bieńkowskiej” – alarmowała na początku br. „Rzeczpospolita”, w której m.in. czytamy: „Zważywszy, że e-projekty, jak i wszystkie inne inwestycje dotowane przez UE z budżetu na lata 2007–2013, muszą być rozliczone do końca 2015 r., oznacza to, że z uratowaniem tych pieniędzy mogą być nie lada problemy, bo prawdopodobieństwo, że sąd do tego czasu wyda wyrok w sprawie infoafery, jest naprawdę znikome. I nawet Bieńkowska nie pomoże, bo sprawa jest rozwojowa, cały czas się toczy i kiedy się zakończy – nie wiadomo. A potem będzie etap sądowy. Ile on potrwa, tego nie wie nikt, ale niemożliwe się wręcz wydaje, aby sąd orzekł przed końcem 2015 roku”.

Tuż przed wybuchem afery podsłuchowej posłowie przegłosowali, że nie będzie komisji śledczej badającej infoaferę – sprawa po raz kolejny została zamieciona pod dywan.

Rzecznik CBA Jacek Dobrzyński potwierdził, że doszło do spotkania jego szefa z wicepremier Bieńkowską. – Spotkanie szefa CBA z wicepremier Elżbietą Bieńkowską odbyło się w miejscu publicznym, było spotkaniem oficjalnym, umówionym przez sekretariaty z inicjatywy pani wicepremier. Jest naturalne, że szef CBA Paweł Wojtunik w ramach swoich zadań służbowych spotyka się z wieloma osobami i nie ma w treści tych rozmów nic nagannego. Jestem spokojny i w tym przypadku nie obawiam się niczego niewłaściwego – stwierdził rzecznik CBA w sobotę, gdy na stronie internetowej „Wprost” ukazały się fragmenty artykułu na temat afery podsłuchowej.

W podobnym tonie wypowiedział się rzecznik prasowy NIK Paweł Biedziak. W przesłanym Polskiej Agencji Prasowej oświadczeniu napisał, że w czasie rozmowy z Janem Kulczykiem szef NIK poinformował go, iż ze swoimi problemami przedsiębiorca powinien zgłosić się do innych organów państwa.

Dlaczego wicepremier polskiego rządu Elżbieta Bieńkowska i szef CBA Paweł Wojtunik oraz szef NIK Krzysztof Kwiatkowski i najbogatszy Polak Jan Kulczyk spotykali się w prywatnej restauracji na obiedzie? Na to pytanie żaden z rzeczników nie odpowiedział. Nie wiadomo też, z jakich funduszy zapłacono za te spotkania – czy były to środki własne, czy też państwowe pieniądze przeznaczone np. na wydatki reprezentacyjne. Nie jest także jasne, kto miałby to sprawdzić – szef CBA, który z urzędu powinien się tym zająć, sam uczestniczył w takim obiedzie.

Wzmocniony Komorowski

Po ukazaniu się stenogramów Bronisław Komorowski wykazał daleko idącą powściągliwość. W jego imieniu wypowiedziała się szefowa prezydenckiego biura prasowego Joanna Trzaska-Wieczorek, oznajmiając, że „prezydent czeka na wyjaśnienie”. Symptomatyczne było zachowanie prezydenckiego doradcy Tomasza Nałęcza. Zaraz po publikacji w internetowym wydaniu „Wprost”, w wywiadzie dla portalu Tomasza Lisa stwierdził:

„Cała historia brzmi nieprawdopodobnie, to próba znalezienia sensacji. Ktoś nie miał tematu i sobie wymyślił takie nagrania. Wygląda mi to na próbę ratowania nakładu pisma. Jestem przeciwko nagrywaniu ludzi, którzy poszli coś zjeść. Tego rodzaju praktyki trzeba traktować z oburzeniem i przymrużeniem oka”.

Dzień później Nałęcz mówił coś zupełnie  innego: „Dziennikarz zaskoczył mnie w środku lasu podczas spaceru z psem” – stwierdził prezydencki doradca. Później przyznał, iż nagrania są „kompromitacją naszego państwa”, a „sprawa musi być wyjaśniona”.

W czasie gdy przez Polskę przetaczało się „podsłuchowe tornado”, Bronisław Komorowski gościł z oficjalną wizytą na Węgrzech. Pozwoliło mu to uniknąć wypowiedzi w tej kwestii, ale – jak zauważają niektórzy komentatorzy – sytuacja jest dla niego wymarzona. Od dawna tajemnicą poliszynela jest jego szorstka przyjaźń z Tuskiem, który – jak twierdzi otoczenie premiera – zastanawia się nad startem w przyszłorocznych wyborach prezydenckich. Informacja ta krąży w kuluarach sejmu od pierwszych dni czerwca. Tusk spodziewa się porażki w wyborach parlamentarnych, a prezydentura pomogłaby mu utrzymać część władzy i wpływów.

Na taką sytuację nie jest przygotowany Komorowski, który chce walczyć o drugą kadencję, ale do tego potrzebne mu są struktury PO i silne poparcie partii. Mocno osłabiony Tusk jest dla obecnego prezydenta idealnym prezentem – przy pomocy m.in. Grzegorza Schetyny może po swojemu poukładać Platformę. Kolejnym elementem tej rozgrywki są służby – to właśnie Donald Tusk i Bartłomiej Sienkiewicz (odpowiedzialny za nowelizację ustawy o ABW) chcą pozbawić prezydenta jakiegokolwiek wpływu na służby specjalne. Ostro sprzeciwia się temu gen. Stanisław Koziej, szef prezydenckiego Biura Bezpieczeństwa Narodowego, który już zapowiedział, że jeżeli te kontrowersyjne zapisy zostaną uchwalone przez sejm, prezydent nie podpisze nowelizacji ustawy o ABW.

Dlatego – jak komentują nieoficjalnie  niektórzy politycy PO – publikacja „Wprost” trafiła się Komorowskiemu jak ślepej kurze ziarno.

Ludzie służb

Tygodnik „Wprost” opublikował nagrania i stenogramy rozmów pomiędzy prezesem Narodowego Banku Polskiego Markiem Belką, Sławomirem Cytryckim, szefem jego gabinetu, oraz Bartłomiejem Sienkiewiczem, ministrem spraw wewnętrznych. Kolejne rozmowy odbyły się pomiędzy Andrzejem Parafianowiczem, byłym szefem wywiadu skarbowego, Sławomirem Nowakiem, byłym ministrem transportu, oraz Dariuszem Zawadką, byłym szefem GROM-u.

– Ci ludzie czuli się całkowicie bezkarni, o czym świadczy sposób i tematyka prowadzonych przez nich rozmów – komentuje Antoni Macierewicz, wiceprezes PiS, twórca kontrwywiadu wojskowego. Jego zdaniem obecne służby specjalne są kompletnie zdemoralizowane.

Rozmowy zostały nagrane w prywatnej restauracji, a najciekawsze jest to, że niemal wszyscy ich uczestnicy (poza Sławomirem Nowakiem) byli związani ze służbami specjalnymi.

Marek Belka w archiwach służb specjalnych figuruje jako kontakt operacyjny komunistycznego wywiadu o pseudonimie „Belch” – podpisał tzw. instrukcję wyjazdową i zobowiązanie do zachowania w tajemnicy kontaktów z funkcjonariuszami wywiadu PRL-u. Z kolei Sławomir Cytrycki, absolwent studiów ekonomicznych w Leningradzie w ZSRS i wicedyrektor gabinetu Wojciecha Jaruzelskiego w czasie jego prezydentury, figuruje w dokumentach IPN jako kontakt operacyjny „Ritmo”.

Bartłomiej Sienkiewicz to narybek służb III RP – do Urzędu Ochrony Państwa trafił zaraz po jego utworzeniu. Po odejściu z UOP pracował m.in. w Ośrodku Studiów Wschodnich.

Andrzej Parafianowicz, uważany za jednego z najbliższych współpracowników byłego szefa ABW Krzysztofa Bondaryka, od lat zajmował się tematyką bezpieczeństwa. Pracował m.in. w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji jako wicedyrektor w Krajowym Centrum Informacji Kryminalnej (1999–2000), w czasach gdy Bondaryk był wiceszefem MSWiA. Po objęciu władzy przez PO jesienią 2007 r. Parafianowicz został podsekretarzem stanu w Ministerstwie Finansów, obejmując funkcję generalnego inspektora informacji finansowej, generalnego inspektora kontroli skarbowej i pełnomocnika rządu ds. zwalczania nieprawidłowości finansowych na szkodę Rzeczypospolitej Polskiej lub Unii Europejskiej.

Dorota Kania, Niezalezna.pl

—

Aferalna III RP:

https://tajnearchiwumwatykanskie.wordpress.com/category/afery-tuska/

Polskie „służby” oficjalnie pracują dla Rosji od co najmniej 20 maja 2013 r.

Ajajajajajajaj! Nie minęły nawet dwa tygodnie od dnia, w którym na rozkaz pana prezydenta Komorowskiego „cała Polska” musiała ćwierkać z radości z powodu 25. rocznicy „odzyskania wolności” – to znaczy dogadania się generała Czesława Kiszczaka z gronem swoich konfidentów w sprawie podziału władzy NAD narodem polskim – a oto z ust Umiłowanego Przywódcy w postaci ministra spraw wewnętrznych Bartłomieja Sienkiewicza dowiedzieliśmy się, że państwo polskie istnieje „tylko formalnie”.

Tę przenikliwą diagnozę pan minister Sienkiewicz przedstawił podczas rozmowy podsłuchanej w restauracji „Pod Pluskwami”, kiedy to podżegał pana prezesa NBP Marka Belkę do złamania art. 220 ust. 2 Konstytucji, zakazującego finansowania deficytu budżetowego dodrukowywaniem pieniędzy.

Te podsłuchy musieli przeprowadzić pierwszorzędni fachowcy, bo nagranych zostało co najmniej 900 godzin, co musiało trwać całymi miesiącami, jeśli nie latami – a tubylcza bezpieka niczego nie zauważyła. Można to skomentować chyba tylko słowami pana Zagłoby do Bohuna: „Listy tobie wozić, panny porywać, ale z rycerzem – dudy w miech!”. Ale jakże ma być inaczej, skoro te wszystkie „służby” to synekury dla marnotrawnych synów założycieli ubeckich dynastii, co to kiedyś samego jeszcze znali Stalina, a w przeddzień transformacji ustrojowej poprzewerbowywali się do rozmaitych państw poważnych w nadziei, że w zamian za frymarczenie polskimi interesami państwowymi będą mogli nadal pasożytować na Polsce i jej obywatelach?

Oczywiście niezależna prokuratura wszczęła energiczne śledztwo, posyłając abewiaków do redakcji „Wprost”, żeby skonfiskowali wszystkie „nośniki”, ale przekonanie, że owe „nośniki” są w siedzibie redakcji, wydaje się naiwne. Wprawdzie są już pierwsze ofiary w postaci zatrzymanego menedżera restauracji „Pod Pluskwami”, a na pewno będą następne w postaci kelnerów i pomywaczy, bo zarówno ABW, jak i niezależna prokuratura jakieś sukcesy muszą mieć. Warto w tym momencie przypomnieć rozporządzenie Włodzimierza Putina z 20 maja 2013 roku, w którym rosyjski prezydent nakazał tamtejszej Federalnej Służbie Bezpieczeństwa „nawiązanie współpracy” z tubylczą Służbą Kontrwywiadu Wojskowego, która razem ze Służbą Wywiadu Wojskowego wypączkowała ze „zlikwidowanych” Wojskowych Służb Informacyjnych. Ze strony SKW jej szef, pan generał Janusz Nosek „współpracę” z FSB nawiązał zaraz po katastrofie smoleńskiej, a więc jeszcze w roku 2010!

Jak pamiętamy, we wrześniu ub. roku pan generał został usunięty ze swej funkcji – jak mówiono w kołach wojskowych, „chwytem za nosek” – w związku z konfliktem z wiceministrem obrony generałem Waldemarem Skrzypczakiem. Biorąc to wszystko pod uwagę nie można wykluczyć, że te co najmniej 900 godzin nagrań mogą stanowić pierwsze poważne ostrzeżenie ze strony zimnego rosyjskiego czekisty Włodzimierza Putina, który przy pomocy tej aluzji niejako potwierdza diagnozę pana ministra Bartłomieja Sienkiewicza, iż państwo polskie istnieje „tylko formalnie”, a nasi Umiłowani Przywódcy są u niego na widelcu.

No dobrze – ale w takim razie z czego na polecenie pana prezydenta Bronisława Komorowskiego niedawno mieliśmy się tak cieszyć? Pan minister Sienkiewicz swoją diagnozę przedstawił w lipcu 2013 roku, podczas gdy pan prezydent myślał, że państwo polskie istnieje jak gdyby nigdy nic jeszcze dziesięć dni temu! Bardzo możliwe, że pan prezydent Komorowski jeszcze i dzisiaj myśli, że państwo polskie nadal jeszcze istnieje, ale – powiedzmy sobie szczerze – co właściwie ma myśleć, skoro uważa się za prezydenta?

Stanisław Michalkiewicz

Michalkiewicz.pl

—

Aferalna III RP:

https://tajnearchiwumwatykanskie.wordpress.com/category/afery-tuska/

 

Czy zamach na Konstytucję RP powinien ujść bezkarnie?

Ujawnienie nagrań ze spotkania szefa MSW z prezesem NBP wywołało oburzenie opinii publicznej i obnażyło sposób sprawowania władzy przez czołowych polityków. Rzecz w tym, że uwaga mediów skupia się na personaliach zamiast na istocie sprawy, jakim był zamach na Konstytucję RP.

Wiemy już, że rozmowa jest autentyczna i że jej uczestnicy wstydzą się jedynie użytego języka. Ale to akurat drobny szczegół: kto w codziennej mowie nie używa wulgaryzmów, niech pierwszy rzuci kamieniem. Za drugorzędne uważam też kwestie związane z obrażaniem niektórych (nomen, omen) członków RPP czy żądanie odwołania ministra finansów. Sam byłem orędownikiem dymisji ministra Rostowskiego, więc stanowisko prezesa NBP niespecjalnie mnie bulwersuje.

Gdy nie wiadomo, o co chodzi, to chodzi o pieniądze

Istotą afery jest spisek mający na celu realne uchylenie kluczowych zapisów Konstytucji Rzeczypospolitej, które mają na celu ochronę interesu ekonomicznego Polaków, budujących zaufanie do polskiej waluty, do Narodowego Banku Polskiego i do polskiego państwa. Trzeba powiedzieć wprost: minister Sienkiewicz i prezes Belka knuli spisek przeciwko obywatelom. Sami powoływali się na troskę o państwo, gdy tak naprawdę chodziło o interes rządu i partii rządzącej.

W połowie 2013 roku sytuacja finansów państwa była tragiczna. Minister Rostowski błędnie zaprojektował budżet państwa, o czym już jesienią 2012 roku przestrzegali ekonomiści. Założenia dotyczące wzrostu gospodarczego, inflacji i przede wszystkich dochodów podatkowych od początku były nierealne i wszyscy o tym wiedzieli. Ale minister Rostowski przedstawił budżet z nierealnym deficytem, bo w przeciwnym wypadku rząd musiałby znacząco obniżyć wydatki, aby nie złamać ustawy o finansach publicznych (zresztą potem ją zmieniono, demontując pierwszy próg ostrożnościowy, aby móc zgodnie z prawem znowelizować budżet i powiększyć deficyt).

Do tego w czerwcu 2013 roku szef Rezerwy Federalnej, Ben Bernanke, zapowiedział ograniczenie programu skupu obligacji (czytaj: drukowania pieniędzy), co wywołało panikę na rynkach wschodzących: inwestorzy zaczęli wyprzedawać obligacje krajów rozwijających się, co prowadziło do wzrostu rentowności także polskiego długu: od czerwca do września rentowność polskich obligacji 10-letnich podskoczyła z 3,5% do 5%, co oznaczało wzrost kosztów obsługi zadłużenia.

Pierwsza połowa 2013 roku to także okres cyklicznego dołka koniunkturalnego – popyt krajowy spadał, a dynamika PKB zbliżyła się do zera. Do tego doszło załamanie w budownictwie, wzrost bezrobocia i spadek wpływów podatkowych. Przypomnijmy też, że w lipcu 2013 roku niejasna była jeszcze kwestia OFE – rząd nie mógł być pewny, czy oszczędnościami emerytalnymi Polaków uda się załatać dziurę budżetową. To udało się przeforsować dopiero w październiku.

Gdy rządowi brakuje pieniędzy…

Z punktu widzenia rządu i polityków partii rządzącej sytuacja była krytyczna, co trafnie zdiagnozował minister Sienkiewicz. Jeśli dodać kolejne afery podważające zaufanie do obozu władzy i rosnące poparcie dla opozycji, to w rządzie musiało być gorąco. A w takich warunkach rządzącym do głowy przychodzą najbardziej głupie i szkodliwe pomysły. Takie na przykład jak… drukowanie pieniędzy potrzebnych na sfinansowanie „kiełbasy wyborczej” w 2015 roku.

Profesor Marek Belka powiedział wprost: „mamy zakaz finansowania przez Narodowy Bank Polski deficytu budżetowego”. Szef NBP wie, że tego, o co go prosi minister Sienkiewicz, zabrania artykuł 220 Konstytucji RP, którego punkt drugi stwierdza: „ustawa budżetowa nie może przewidywać pokrywania deficytu budżetowego przez zaciąganie zobowiązań w banku centralnym”. Ten zakaz jest esencją niezależności NBP od rządu i został wprowadzony po to, aby nie powtórzyła się hiperinflacja z przełomu lat 80. i 90. XX wieku.

Ale Marek Belka się tym nie przejmuje. W „czarnym scenariuszu”, zakładającym 43-procentowe poparcie dla PiS i dalszą nieodpowiedzialność fiskalną rządu (swoją drogą, to ciekawe parametry makroekonomiczne), „strażnik wartości złotego” gotów jest uruchomić drukarki, dokonać skupu obligacji skarbowych, aby obniżyć koszty obsługi długu publicznego.  „No, ja bym ewentualnie mógł kupić pewną ilość obligacji, może nie bezpośrednio na aukcji w Ministerstwie Finansów, ale na przykład w BGK lub PKO BP (to dwa kontrolowane przez państwo banki – przyp. red.), czyli z czegoś, co formalnie jest niemożliwe” – mówi Sienkiewiczowi prezes Marek Belka.

Szef banku centralnego był gotowy złamać ustawę o NBP i konstytucję, aby sfinansować nadmierne wydatki rządowe i w ten sposób umożliwić zwycięstwo wyborcze PO nad PiS-em. To jest istota politycznego targu, którego elementem (według Belki koniecznym) było usunięcie z urzędu ministra Rostowskiego, który sprzeciwiał się uruchomieniu pras drukarskich. To akurat duży plus dla ministra, którego regularnie i bezpardonowo krytykowałem za zadłużanie kraju i mijanie się z prawdą.

Władza, ch.je i pieniądze

Obaj panowie powołują się przy tym na „dobro państwa” i „patriotyzm”. Jeśli to ma być „patriotyzm”, to wyjątkowo specyficzny, bo polegający na zniszczeniu wartości emitowanego przez państwo pieniądza w celu sfinansowania kampanii wyborczej partii rządzącej. Uczestnicy rozmowy w restauracji „Sowa i Przyjaciele” nie wypierają się swoich słów, lecz zaprzeczają, jakoby ustalenia na niej zawarte zostały zrealizowane. Czyżby? Minister Rostowski przestał być ministrem w listopadzie 2013 roku. Zastąpił go ekonomista bez zaplecza politycznego, Mateusz Szczurek, który zrobi to, co nakaże mu premier Tusk. Tego przecież chciał Marek Belka.

Ale ważniejsza od personaliów jest kwestia zmiany ustawy o Narodowym Banku Polskim. Dziwnym przypadkiem projekt ten opuścił Ministerstwo Finansów dopiero po zmianie ministra i dzisiaj (tj. 17 czerwca) ma być rozpatrzony przez Radę Ministrów. Dokument ten proponuje dwie istotne zmiany: po pierwsze, rotacyjność RPP („Ja muszę mieć instrumenty, żeby na przykład objeżdżać Radę Polityki Pieniężnej” – powiedział Marek Belka) i po drugie, możliwość zakupu obligacji przez NBP.

Punkt 12. projektu mówi o rozdzieleniu instrumentów polityki pieniężnej NBP od „instrumentów na rzecz zapewnienia stabilności krajowego systemu finansowego”. Nie wiadomo, co dokładnie kryje się pod tym enigmatycznym określeniem. Ale można przypuszczać, że są to instrumenty pozwalające na łatanie dziury budżetowej świeżo wydrukowaną gotówką.

Obawy te potwierdza punkt 13., który proponuje „stworzenie możliwości sprzedaży i kupna dłużnych papierów wartościowych przez NBP także poza operacjami otwartego rynku”. Podpisany pod tym dokumentem podsekretarz stanu w Ministerstwie Finansów, Wojciech Kowalczyk, uzasadnia, że co prawda art. 123 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej zabrania bankom centralnym na kupowanie obligacji skarbowych na rynku pierwotnym, ale już ich zakup na rynku wtórnym jest jak najbardziej w porządku. Dokładnie to samo w lipcu 2013 roku prezes Belka powiedział ministrowi Sienkiewiczowi!

 Tyle że z ekonomicznego punktu widzenia nie ma praktycznie żadnej różnicy, czy NBP za „dodrukowane” pieniądze kupi obligacje bezpośrednio od ministerstwa, czy od państwowego Banku Gospodarstwa Krajowego lub kontrolowanego przez Skarb Państwa PKO BP. W ostatecznym rozrachunku pieniądze i tak przepłyną z NBP do budżetu państwa, z którego premier będzie mógł przed wyborami wydłużyć urlopy macierzyńskie, zbudować jakąś obwodnicę bądź zatrudnić nowych urzędników.

Urzędnicy powinni ponieść odpowiedzialność

Artykuł ósmy ustawy o Narodowym Banku Polskim przewiduje, że zmiana na stanowisku prezesa może nastąpić tylko na skutek zakończenia kadencji, śmierci bądź odwołania. To ostatnie jest możliwe tylko w przypadku choroby uniemożliwiającej sprawowanie urzędu, skazującego wyroku sądu za przestępstwo bądź wyroku Trybunału Stanu.

W mojej ocenie Marek Belka sprzeniewierzył się swojej funkcji, łamiąc artykuł drugi ustawy o NBP. „Podstawowym celem działalności NBP jest utrzymanie stabilnego poziomu cen, przy jednoczesnym wspieraniu polityki rządu, o ile nie ogranicza to podstawowego celu NBP”. Drukowanie pieniędzy na pokrycie deficytu budżetowego – co faktycznie zaproponował prezes Belka – z pewnością nie służy „utrzymaniu stabilności cen” i z pewnością jest wspieraniem rządu.

Po drugie, prezes Belka, prowadząc tajne negocjacje z przedstawicielem rządu w sprawie wsparcia przez NBP obozu władzy przeciwko opozycji, skompromitował się i utracił moralne predyspozycje do zajmowania tak odpowiedzialnego stanowiska. W takiej sytuacji Marek Belka powinien wypełnić ustęp drugi (złożenie rezygnacji) punktu trzeciego artykułu ósmego ustawy o Narodowym Banku Polskim.

Ale ponieważ prezes Belka zadeklarował, że nie zamierza się zrzec funkcji, to w grę wchodzi tylko postawienie go przed Trybunałem Stanu, który – w razie orzeczenia winy – może zasądzić zakaz zajmowania kierowniczych stanowisk w organach państwowych. Choć krótkoterminowe skutki postawienia urzędującego prezesa NBP przed Trybunałem mogą być dość bolesne, to na dłuższą metę taki przykład powinien wzmocnić wartość złotego na rynkach finansowych. Inwestorzy otrzymaliby sygnał, że w przeciwieństwie do USA, Japonii czy strefy euro w Polsce nie ma przyzwolenia na tak drastyczne psucie pieniądza. Jestem przekonany, że mocny pieniądz jest fundamentem siły państwa i dobrobytu jego obywateli i że szef banku centralnego powinien ponieść konsekwencje za działanie przeciwko emitowanej przez siebie walucie.

Krzysztof Kolany, główny analityk Bankier.pl

Źródło: Bankier.pl

—

Afery Tuska:

https://tajnearchiwumwatykanskie.wordpress.com/category/afery-tuska/