Autorzy książki „Lobby izraelskie w USA” wskazują na polityczną rolę lobby żydowskiego w polityce amerykańskiej. Być może przywódcy Stanów Zjednoczonych mogą od czasu do czasu zrobić coś na własną rękę, ale choćby czołobitne deklaracje, jakie wobec Izraela składali aktualni kandydaci, pokazują, że zakres tej swobody wcale nie musi być taki duży. No a przecież jest jeszcze finansjera, w której środowisko żydowskie, najdelikatniej mówiąc, ma całkiem spore wpływy – pisze Stanisław Michalkiewicz w swoim najnowszym felietonie.
Nie jest z nami aż tak źle – a znakomitą ilustracją, że gdzie indziej jest tak samo, a nawet jeszcze gorzej, jest ostatnia, druga już debata między kandydatami na prezydenta Stanów Zjednoczonych: Hilarią Clintonową i Donaldem Trumpem. Z jednej strony było to widowisko przygnębiające, bo kandydaci na prezydenta największego mocarstwa, które ma ambicje rządzenia całym światem, ograniczają się do wytykania sobie nawzajem rozmaitych niegodziwości – zupełnie tak samo jak Umiłowani Przywódcy w naszym nieszczęśliwym kraju.
W przypadku naszych Umiłowanych Przywódców jest to zrozumiałe; piastują oni tylko tak zwane zewnętrzne znamiona władzy, podczas gdy władzę prawdziwą sprawują rotacyjnie trzy stronnictwa: Ruskie, Pruskie i Amerykańsko-Żydowskie, w zależności od tego, jak państwa poważne porozdzielają akurat strefy wpływów w naszym zakątku Europy.
O niczym więc samodzielnie nie decydują,
ale przed nami muszą udawać wielkich polityków,
więc muszą się między sobą spierać.
Ale ponieważ o niczym samodzielnie nie decydują, to spierają się już tylko o różnice łajdactwa.
Ale Amerykanie, a zwłaszcza kandydaci na prezydenta Stanów Zjednoczonych? Czyżby i oni też byli tylko figurantami, marionetkami pociąganymi zza kulis za sznurki przez starszych i mądrzejszych? Strach pomyśleć – ale przecież jakaś przyczyna musi być, więc i tę też musimy sobie rozebrać z uwagą.
Autorzy książki „Lobby izraelskie w USA” wskazują na przykład
na polityczną rolę lobby żydowskiego
w polityce amerykańskiej.
Być może przywódcy Stanów Zjednoczonych mogą od czasu do czasu zrobić coś na własną rękę, ale choćby czołobitne deklaracje, jakie wobec Izraela składali aktualni kandydaci, pokazują że zakres tej swobody wcale nie musi być taki duży.
No a przecież jest jeszcze finansjera, w której środowisko żydowskie,
najdelikatniej mówiąc, ma całkiem spore wpływy.
Skąd taka na przykład pani Hilaria Clintonowa może wiedzieć, co w listopadzie rozkażą jej zrobić kierownicy Rezerwy Federalnej? Tego wiedzieć nie może, więc nic dziwnego, że przezornie spiera się z Donaldem Trumpem już tylko o różnicę łajdactwa. No dobrze, ale jeśli kandydaci na prezydenta Stanów Zjednoczonych też wiedzą, że tak naprawdę niewiele, albo nawet nic od nich nie zależy, to kto u diabła rządzi światem?
Stanisław Michalkiewicz
Całość czytaj na: http://www.michalkiewicz.pl/tekst.php?tekst=3762
Tajne Archiwum Watykańskie, czyli Wielka Pobudka Słowian 